همـــــــــای رحمــــــــــت

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را !

که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علـــــــــی بین

به علی شناختم من ، به خدا قسم ، خدا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدارا

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا ؟

به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را ؟

چو به دوست عهد بندد ز میان پاک بازان

چو علی که میتواند که به سر برد وفا را ؟

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را ؟

به دو چشم خون فشانم ، هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیام ها سپردم ، همه سوز دل ، صبا را

چو تویی قضای گردان ، به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هر دم ، ز نوای شوق او دم ؟

که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوارا

زنوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریار را

حضرت شهریار

حرفی بزن ، چیزی بگو()